Paslı Çakı Bilendi...

Yağmur ardından açar şairler...

Kalbin damıtılması kaderdir!

Sen istersen yönetirsin filmini, yazgını yeter ki korkutma.

Ellerin dizlerinin üzerinde olmalı kendinden bahsederken, gözlerin göklerde... Sen morsun!

Hüzün, hazan, gerçek, soyutluk, maviliği ve griyi göbek deliğinde dinlendiren mor! Sen morsun adam...

Sen bilir misin renklerle konuşmayı? Konuşurken onlarla, kımıldar renkler, tıpkı suyun dalgalanması gibi. Yavaş yavaş usuldarlar tende...

Aynaların mumları parlatması gecelere hastır, günler istese de yapamaz bunu. Elleri bu mayaya cevval değildir. Bu sebepten ötürü sabırsızlığım.

Sosyoekonomik sınıflar senin olsun, sevgi benim. Tam da bu sebepten ötürü gel sevelim birbirimizi; aç sevelim, yoksul sevelim, yarım sevelim, ama sevelim.

Mordaki turunculuğu yaşat bana. Yaşat ki ovalardan uçsun sesim. Yaşat ki dağlardan kanatlanabileyim. Sonrasını deniz halleder. Anlatır sana tren raylarındaki küf yenilenmeyi. 

Sesin geçmeli tenimden, fısıltıların kulak diplerimden fısıltılansın!

Ben duyarım sesini!

Bana masal anlat, zaman olmasın içinde. Özlemeklik olsun da beklemeklik olmasın...

Kent şarkılarındaki kentlerin denizleri aksın saçlarımızdan gayrı...

Penceremde fena martı sesleri ve umut yenileniyor. Ağladığıma yanıyorum artık. Gülüşleri yaşat saç diplerime, çakılarla çiziklenmiş dizlerime...

Ellerimdeki yaşlılık gençleşsin...

Umut yenilen değil, yenilenen bir şeydir. Öğrendim bunu seninle. 

Rabbim alma elimden suyumu. Bu saka daha fazla susuz sakilik yapamaz. 

Şarap henüz harcımız değil, mayalanmaktayız zamanın zembereğinde...

Umudumuz gökyüzü, beklentimiz gökkuşağı...

Yağmurun ıslatıp seni toprak gibi kokmanı isterim avuçlarımda... Adım, temizledi tüm intikamları... Gömlek kolları artık aklandı zaman makinesinde. Bir tek geriye elini alıp elime, kokunu sürmek kaldı yüzüme... Sıvamadan, bir tüy hafifliğinde geçsin hayat denen meşrepsiz mahlukât.  

Karar 2: Ebemin elleri kınalı, annemin beklentileri pamuklu, benim sevgim bekçili, senin davan devrimli...